ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΜΠΑΓΚΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ

Α.1 Νόμισε πως ερχόταν προς το μέρος του ένας άνθρωπος με πελώριο ανάστημα και βρώμικη όψη, όμοιος με είδωλο νεκρού. Μόλις τον είδε ο Κάσσιος, τον έπιασε φόβος και θέλησε να πληροφορηθεί το όνομά του. Εκείνος απάντησε πως ήταν ο Πλούτωνας.

Στον Λατινικό πόλεμο, ο Τίτος Μάνλιος, ύπατος, που καταγόταν από αριστοκρατική γενιά, είχε την αρχηγία του στρατού των Ρωμαίων. Αυτός, όταν κάποτε έφευγε από το στρατόπεδο, διέταξε να απέχουν όλοι από τη μάχη. Αλλά λίγο αργότερα ο γιος του πέρασε έφιππος μπροστά από το στρατόπεδο των εχθρών και προκλήθηκε σε μάχη από τον αρχηγό των εχθρών με αυτά τα λόγια:

 Δεν σου πέρασε η οργή όταν περνούσες τα σύνορα της πατρίδας; Παρ’ όλο που είχες έλθει με εχθρική και απειλητική διάθεση, γιατί, όταν είδες τη Ρώμη, δεν σου ήρθε στο μυαλό: «Μέσα σ’ εκείνα τα τείχη βρίσκονται το σπίτι και οι εφέστιοι θεοί μου, η μητέρα, η σύζυγος και τα παιδιά (μου)»; Εγώ λοιπόν αν δεν (σε) είχα γεννήσει, η Ρώμη δεν θα πολιορκείτο˙ αν δεν είχα γιο, θα πέθαινα ελεύθερη σε ελεύθερη πατρίδα. Εγώ τίποτε πια δεν μπορώ να πάθω, ούτε πρόκειται να είμαι για πολύ καιρό τόσο δυστυχισμένη: όμως αντίθετα αυτούς, αν συνεχίσεις, τους περιμένει ή πρόωρος θάνατος ή μακρόχρονη σκλαβιά.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Β.1. ingenter , facies, simillimo, quae, exercitus, proelliis, minaciora, illud, penatium, nulli rei, diutius, miser, hac,  morte, servitutis.

B.2.a. existimem, veniendo, aspice, concipient, praeesse, abisset, abstenturam, habebuntur, passuram esse,  possitis.

B.2. β. ingrediamur, ingrederemur, ingressuri simus, ingressi simus, ingressi essemus

Γ.1.α. magnitudinis = γενική της ιδιότητας στο hominem, consul= παράθεση  στο Τ. Manlius, aliquando= επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ρήμα abiret, animo= αφαιρετική του τρόπου στο perveneras, misserrima = κατηγορούμενο στο ego.

Γ.1.β. Το υποκείμενο του απαρεμφάτου esse είναι το se. Τίθεται σε πτώση αιτιατική αν και έχουμε ταυτοπροσωπία γιατί το υποκείμενο  του ειδικού απαρεμφάτου τίθεται πάντα και μόνο σε αιτιατική.

Το υποκείμενο του απαρεμφάτου pati είναι το ego. Τίθεται σε πτώση ονομαστική γιατί έχουμε ταυτοπροσωπία και στην περίπτωση αυτή το υποκείμενο του τελικού απαρεμφάτου τίθεται σε ονομαστική.

Γ.1. γ. Dux hostium his verbis proellio filium laccesivit

Γ.1. δ. qui natus erat , dum ingrederis

Γ. 2. α. υπόθεση = si pergis  απόδοση= manet , είδος= ανοιχτή υπόθεση στο παρόν

         Si perrexisses…. mansisset = αντίθετο του πραγματικού στο παρελθόν

         Si pergas …. maneat =  υπόθεση δυνατή ή πιθανή για το παρόν και το μέλλον

Γ.2.β. filium non habens= η μετοχή τίθεται σε πτώση ονομαστική γιατί είναι συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος mortua essem της κύριας πρότασης

Γ.2.γ. quem simul aspexit Cassius = δευτερεύουσα επιρρηματική χρονική πρόταση που εισάγεται με τον χρονικό σύνδεσμο simul και εκφέρεται με Οριστική , γιατί ενδιαφέρει από καθαρά χρονική άποψη, και συγκεκριμένα με οριστική Παρακειμένου γιατί εκφράζει το προτερόχρονο στο παρελθόν.

Is cum aliquanto castris abiret= δευτερεύουσα χρονική επιρρηματική πρόταση που εισάγεται με τον ιστορικό – διηγηματικό cum που υπογραμμίζει τη σχέση της κύριας με τη δευτερεύουσα πρόταση και δημιουργεί μια σχέση αιτίου – αιτιατού ανάμεσά τους και εκφέρεται με Υποτακτική Παρατατικού μετά από ρήμα εξάρτησης Ιστορικού χρόνου (edixit) και δηλώνει το Σύγχρονο στο παρελθόν.