παίκτης. Μια μεγαλειώδης προσωπικότητα, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Ένα αθλητικό πρότυπο που σφύζει από υγεία και που επιβεβαιώνει πως το μεγαλείο, το ταλέντο, η προσωπικότητα, η ηγετική στόφα και η ευφυΐα δεν έχουν ηλικία. Διότι τα σπορ αλλάζουν και μαζί αλλάζουν και οι πρωταγωνιστές του. Ειδικά εκείνοι που αποτελούν σημεία αναφοράς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο 39χρονος Σκόλα ισοπέδωσε τους πολυδιαφημισμένους Σέρβους του πολύ Νίκολα Γιόκιτς και στη συνέχεια πήγε… βόλτα τον κορυφαίο αμυντικό του κόσμου, Ρούντι Γκομπέρ, ρίχνοντάς του στο κεφάλι 28 πόντους. Οδηγώντας την Αργεντινή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου μπάσκετ της Κίνας. Γεγονός συγκλονιστικό, μοναδικό, αλλά και ενδεικτικό των όσων προαναφέραμε παραπάνω. Διότι ο Σκόλα μπορεί να είναι 39 ετών, αλλά κανείς δεν είπε «κοιτάξτε έναν γέρο». Θαύμασε το ταλέντο του, την πυγμή του, τη δίψα του, το απίθανο μυαλό του. Και για ακόμη μία φορά του έβγαλε το καπέλο.
Περιπτώσεις «Σκόλα» υπάρχουν πολλές στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη. Αλλά έχω την αίσθηση πως ο Βασίλης Σπανούλης είναι ίσως η πιο ταιριαστή από όλες. Ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας και ένα από τα τοτέμ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, συνεχίζει να διδάσκει τους νεότερους. Να τους διδάσκει νοοτροπία. Να τους δείχνει πώς πρέπει να δουλεύει κάποιος που θέλει να φτάσει και (κυρίως) να παραμείνει στην κορυφή. Πώς εξελίσσεσαι ως παίκτης και ως άνθρωπος μέσα από τη δουλειά. Πώς πρέπει να αφήνεις στην άκρη το παρελθόν και να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες του τώρα. Πώς να αποστομώνεις όλους εκείνους που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ένας 37χρονος άνδρας, μπορεί να παραμένει αθλητής πρώτης γραμμής, κορυφαίου επιπέδου. Ικανός να οδηγήσει τους συμπαίκτες και την ομάδα του έως την κορυφή.
Ο Σκόλα είναι μια ίδια περίπτωση με τον Σπανούλη. Ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Kill-Bill Αργεντινός σέντερ, είναι ερωτευμένος με το μπάσκετ. Είναι το μπάσκετ. Η επιτομή του αθλήματος. Ενας παίκτης σημείο αναφοράς για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κάθε αθλητής το σπορ που υπηρετεί. Μπορεί να μεγάλωσε, αλλά το μυαλό του δεν γέρασε. Ωρίμασε. Χρησιμοποίησε τη βαθιά γνώση του σπορ, αλλά και του σώματός του και των ορίων του και άλλαξε. Τον τρόπο παιχνιδιού, τον τρόπο προπόνησης, τη διατροφή, όλα. Όπως και ο Σπανούλης. Που δεν είναι πια τα γρηγορότερα πλάγια βήματα στην Ευρώπη, όπως κάποτε, αλλά διότι, όπως είπε πρόσφατα ο Ιβκοβιτς για τον Τεόντοσιτς, τον εμποδίζουν τα αρχίδια του.
Ο Σκόλα, ο Σπανούλης, ο Τζινόμπιλι, όλοι αυτοί θησαυροί του παγκόσμιου μπάσκετ, που νικούν τον χρόνο και προσαρμόζονται στη φθορά που αυτός επιφέρει, είναι τα πρόσωπα που το ίδιο το άθλημα (κάθε άθλημα) οφείλει να τιμά και να αναγνωρίζει ως ιδανικούς εκπροσώπους του. Πρότυπα που σφύζουν από υγεία και θετική ενέργεια.
Στην Ελλάδα το 2019, ο Σπανούλης είναι μεγάλος στα 37 του χρόνια. Γέρος, «τελειωμένος», παίζει με μέσον. Στον υπόλοιπο κανονικό κόσμο, ένας κορυφαίας σποράς αθλητής, που μπορεί να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στον αθλητισμό και στα 40, είναι παράδειγμα προς μίμηση, πρότυπο, με το περιβάλλον να αναγνωρίζει το μεγαλείο του και όχι να τον μειώνει γιατί μπορεί να άσπρισαν ή να έπεσαν τα μαλλιά του. Η στόφα, το ταλέντο, η ποιότητα, η προσωπικότητα δεν έχουν ηλικία.
Αντί επιλόγου: Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που ενώνει τις διαδρομές των Σκόλα και Σπανούλη. Οταν το καλοκαίρι του 2007 ο Kill Bill αποφάσισε να φύγει από τους Houston Rockets, οι Τεξανοί τον έστειλαν με ανταλλαγή στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Ποιον πήραν ως αντάλλαγμα από την ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς; Τον Λουίς Σκόλα!