σκέψεις από το βιβλίο του Maurizio Lazzarato
Το χρέος, ως πολιτική κατασκευή ενός συστήματος
ανάγει ως θεμελιώδη αρχή της ζωής τη σχέση πιστωτή-οφειλέτη, γύρω από την οποία στήνεται μία νέα ηθική των αγορών και των πιστωτικών ιδρυμάτων, την οποία καλούνται οι δανειζόμενοι να σεβαστούν προς το συμφέρον του μέλλοντος…
Στην Ελλάδα ήρθε την αρχή της δεκαετίας του 2000 (στα 1991 και 1992), μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν οι ελληνικές τράπεζες ‘’μοίραζαν αφειδώς καταναλωτικά, στεγαστικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες’’.
Έτσι με τη γέννησή μας, δεν κληρονομούμαι πλέον μόνο το προπατορικό αμάρτημα αλλά και το δημόσιο ή ιδιωτικό χρέος που μας μετακυλίουν να χρηματιστήρια, οι οίκοι αξιολόγησης ή οι … άγιες αγορές. Το χρέος αποτελεί τον καινοφανή τρόπο διακυβέρνησης των λαών, την εναλλακτική του καπιταλιστικού αδιεξόδου που δημιουργεί ένα νέο και περισσότερο από κάθε άλλη φορά ασφυκτικό αδιέξοδο. Μας συντηρεί στο χείλος της χρεοκοπίας, της εθνικής και ατομικής μας κατάρρευσης, υπό τη συνεχή και καθημερινή υλική, ηθική και ψυχολογική απειλή του χρέους.
Μας καθιστούν χωροφύλακες του εαυτού μας, των αναγκών μας και έχουμε καταντήσει μαθητευόμενοι τραπεζίτες, πρακτικοί οικονομολόγοι και πρόθυμοι εκφραστές του οικονομικού αδιεξόδου.
Επειδή ζητάμε συντάξεις, αξιοπρεπείς μισθούς, δεν πεθαίνουμε πρόωρα, καταναλώνουμε και προβαίνουμε σε διάφορες παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες, τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ως νέα ιερά εξέταση, ανέλαβαν το καθήκον να μας γεμίσουν ενοχές, φόβους και εξαγνιστικές συμβουλές προς δόξα του συστήματος.
Με δύο λόγια ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας νέος δουλοπάροικος του χρέους, που εξαρτάται σε όλη του τη ζωή από τους τόκους υπερημερίας που μπορεί να αποπληρώσει…
Υ.Γ: Στην Ελλάδα ο στόχος τους ήτανε η κατασκευή του χρεωμένου Έλληνα, από το 1992 και μετά έτσι, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει σε αυτά που ήρθαν (μνημόνια) και θα έρθουν.
Χρύσανθος Σαμοΐλης