.
Μάς ταπείνωσαν .Μάς γέμισαν ενοχές .
'Αλλες δικαίως και άλλες αδίκως .
Μετά άρχισαν οι σφαλιάρες .
Κι οι εκβιασμοί , οι απειλές .
Τις υπομείναμε με σκυφτό κεφάλι .
Κάτσαμε τιμωρία 5 ολόκληρα χρόνια .
Γογγύσαμε .
Αναστενάξαμε .
Νιώσαμε τα γόνατά μας να τα χτυπάει βαριοπούλα .
Χάσαμε το χαμόγελό μας .
Είδαμε να μην υπάρχουν ασθενοφόρα .
Να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα .
Να στερούνται τα παιδιά μας ως και τα βασικά .
Αλλά κάτσαμε υποφέροντας σ ένα είδος κάθαρσης .
Σε μια τραγωδία χωρίς τέλος .
Είδαμε αυτοκτονίες .
Φίλους να γκρεμίζονται .
Τους πατεράδες μας να ψάχνουν το φθηνό μακαρόνι .
Τους γείτονές μας να ψάχνουν κάδους .
Ανθρώπους ανέργους, φίλους ν απολύονται, άλλους να βάζουν λουκέτο .
Τη ζήσαμε την απελπισία ως το τελευταίο μας κύτταρο .
Την είδαμε σε μάτια .
Το ένα μέτρο μετά το άλλο .
Τρομάξαμε .
Δεν ξέραμε για πού πάμε, τι θ απογίνουμε, πού θα πάει όλο αυτό .
Μάς κύκλωσε ο τρόμος .
Μάς εξόντωσε .
Και είπαμε να πιαστούμε από ένα κλαράκι , από το τίποτε,
να σηκώσουμε λίγο κεφάλι , να σταματήσουμε τ αδιέξοδο .
Χαζό ;
Χαζό .
Απάτη ;
Ίσως .
Ανάγκη μεγάλη όμως, να μη μείνουμε άλλο ακίνητοι .
Να κάνουμε κάτι .
Έστω ελάχιστο .
Και θα μάς πει ο Σόιμπλε τώρα πως μάς λυπάται ;
Τώρα ;
Τόσα χρόνια ποιος λυπήθηκε που γίναμε ένα τεράστιο εργασιακό κάτεργο
που σφίγγαμε ζωνάρι και βλέπαμε κάθε βασικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας να ευτελίζεται και να απαξιώνεται ;
Ποιος ;
Άι στο διάολο Σόιμπλε !
Κι εσύ και το ευρώ σου !
Στο διάολο !
Μπουκώσαμε politikokoraki .
Τ Ε Λ Ο Σ