Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έκατσα
να γράψω κάτι, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς. Αν ήμασταν στα παλιά τα χρόνια που τα έγγραφα ήταν χειρόγραφα ή δακτυλογραφημένα θα μπορούσα να αναρωτηθώ: Πόσο μελάνι να σπαταλήσω για να γράψω αυτό που σκέπτομαι;
Σήμερα, την εποχή του υπολογιστή, θα το παραφράσω και θα πω: Πόσα πληκτρολόγια να σπάσω για να γράψω αυτά που αισθάνομαι;
Τα συναισθήματα που έχω είναι ανάμικτα και αντικρουόμενα: οργή, απογοήτευση, λύπη, θυμός όλα έχουν γίνει ένα και δε ξέρω ποιο πρέπει να εξωτερικεύσω και ποιο να αφήσω κάπου κρυμμένο μόνο για μένα και να βγει όταν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Από που να αρχίσω; Και που να τελειώσω;
Έξι μήνες πρώτη φορά αριστερά ήταν αρκετοί για να καταλάβουμε ότι τελικά δεν ήταν πρώτη φορά αριστερά αλλά ήταν έβδομη φορά ΠΑΣΟΚ.
Από που να αρχίσω; Και που να τελειώσω;
Έξι μήνες πρώτη φορά αριστερά ήταν αρκετοί για να καταλάβουμε ότι τελικά δεν ήταν πρώτη φορά αριστερά αλλά ήταν έβδομη φορά ΠΑΣΟΚ.
Όταν την 25η Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν κυβέρνηση ομολογώ ότι δεν περίμενα να γίνουν θαύματα, πιθανόν και λόγο προσωπικής προκατάληψης με την αριστερά στην οποία δεν έχω και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.
Παρόλα αυτά είχα, αν όχι την βεβαιότητα, την προσδοκία ότι σε κάποιους τομείς θα είχαν όντως κάποιες κόκκινες γραμμές, όπως για παράδειγμα στα εργασιακά, στο συνταξιοδοτικό, στην καθημερινότητα των πολιτών και τέλος πάντων στα θέματα κοινωνικού χαρακτήρα.
Στο ζήτημα της μετανάστευσης τους είχα σιγουράκι ότι θα τα κάνουν χάλια και επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά…
Δυστυχώς όμως απέτυχαν σε όλους τους τομείς, ακόμα και σε αυτούς που νόμιζε αρκετός κόσμος ότι η ελπίδα θα ερχότανε, μια ελπίδα που δεν ήρθε ποτέ γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρχε.
Παρόλα αυτά είχα, αν όχι την βεβαιότητα, την προσδοκία ότι σε κάποιους τομείς θα είχαν όντως κάποιες κόκκινες γραμμές, όπως για παράδειγμα στα εργασιακά, στο συνταξιοδοτικό, στην καθημερινότητα των πολιτών και τέλος πάντων στα θέματα κοινωνικού χαρακτήρα.
Στο ζήτημα της μετανάστευσης τους είχα σιγουράκι ότι θα τα κάνουν χάλια και επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά…
Δυστυχώς όμως απέτυχαν σε όλους τους τομείς, ακόμα και σε αυτούς που νόμιζε αρκετός κόσμος ότι η ελπίδα θα ερχότανε, μια ελπίδα που δεν ήρθε ποτέ γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρχε.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές, στιγμές που μπορούμε με καμάρι να τις τρίψουμε στα μούτρα των παλαιότερων που μας είχαν ζαλίσει τόσα χρόνια ότι δεν περάσαμε κατοχή, δεν περάσαμε χούντα, δεν γνωρίσαμε μετανάστευση, δεν είδαμε πόλεμο. Να λοιπόν που τα είδαμε όλα και μην μου πει κανείς γιατί το λέω αυτό? Οπότε στο ερώτημα που θέτει το άρθρο ανίκανος ή επικίνδυνος θα μπορούσαμε να απαντήσουμε επικίνδυνα ανίκανος..netnews