Ένας χορός
είναι η ζωή και τα βήματα δεν μπορεί να είναι
πάντα ίδια, γιατί ο δρόμος αλλάζει και το μόνο βέβαιο είναι πως αλλάζει
συνεχώς, άρα και τα βήματα χρειάζεται συνεχώς να αναπροσαρμόζονται. Υπάρχουν
φορές που σέρνουμε το χορό και τούτο θέλει δύναμη και κουράγιο για να κρατηθείς
όρθιος και να στηρίξεις και τους άλλους που έπονται. Υπάρχουν και οι φορές που είσαι εκεί δίπλα
στον πρώτο που καθώς κάνει τις φιγούρες του, εσύ πρέπει να κρατάς γερά για να
μην πέσει. Υπάρχουν και εκείνες που ο
επόμενος δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν αντέχει να συνεχίσει και ενώ χαμηλώνεις
την ταχύτητα και κάνεις το βηματισμό σου πιο αργό και σταθερό, εξακολουθεί να
μην θέλει, να μην μπορεί να μην αντέχει.
Και ο κύκλος κόβεται και δημιουργείται μια δύνη που ανακατατάσσει όλη τη
δομή. Και τούτο τις πιο πολλές φορές δεν
γίνετε με σεβασμό αλλά με θυμό. Μια προσομοίωση ενός παραδοσιακού χορού είναι
η ζωή!
Πώς θα
γίνει ώστε οι άνθρωποι να συμπορεύονται στην εξέλιξή τους και να μπορούν να
συναποφασίζουν τούτο ή εκείνο μέσα από έναν κοινό δρόμο με γνώμονα το κοινό
καλό;
Πώς θα
γίνει ώστε οι άνθρωποι αν δεν μπορούν να συμπορευτούν να σέβονται τη θέση του
άλλου χωρίς να θέλουν να την μειώσουν ώστε να παραμείνουν εκείνοι
καθησυχασμένοι στην προσωπική τους τοποθέτηση κι ας είναι και λανθασμένη.
Περισσότερα εδώ:
Πώς θα
γίνει να αφυπνιστούν οι κοιμισμένοι;
Πώς θα
γίνει τουλάχιστον να συνεχίσουν να κοιμούνται αλλά να μην κακοποιούν με κάθε
τρόπο αυτούς που έχουν ήδη ξυπνήσει;
Πώς θα
γίνει η κατάρα της διχόνοιας να μην διαφεντεύει τις ζωές των ανθρώπων;
Πώς θα
γίνει το σκοτάδι να πάψει να φοβάται το φως;
Έχουμε
ζευγάρια που δεν μπορούν να βρουν συνήχηση, έχουμε φίλους που απομακρύνονται,
έχουμε γονείς με παιδιά που βρίσκονται σε αντιπαραθέσεις, έχουμε πεθερές με
νύφες να μάχονται, έχουμε αδέλφια να διασκορπίζονται, έχουμε ακόμη και
δασκάλους φωτεινούς και προικισμένους σε αντιπαράθεση με τους διευθυντές... Ας μην θίξουμε και τον σκοταδισμό μερικών ιερέων και πιστών...Όλες οι μορφές σχέσεων δοκιμάζονται όταν αρχίζει ο ένας να
διαφοροποιεί τα βήματα και θέλει να οδηγήσει το χορό σε πιο ελεύθερη έκφραση,
σε πιο εμπνευσμένες φιγούρες.
Είναι δύσκολο να σέρνεις το χορό. Είναι δύσκολο όταν ο δεύτερος στον κύκλο δεν σου κρατάει το μαντήλι. Κρατώντας τον απ’ το χέρι τα πράγματα
γίνονται πιο πολύπλοκα. Το χέρι δεν έχει
την ευκαμψία του μαντηλιού και τα τσαλίμια του πρώτου δυσκολεύουν έως και
εμποδίζουν τη σύνδεση των δύο χορευτών.
Είναι μοιραία η απομάκρυνση μέχρι που και οι δυο να βρουν στις αποσκευές
τους το κοινό μαντήλι.
Το κοινό
μαντήλι είναι η αλήθεια. Δεν μπορεί όλοι
θα την αντιληφθούν. Όλοι θα την
προσεγγίσουν, αργά ή γρήγορα. Όλοι την έχουμε μέσα μας. Δυσκολευόμαστε να την αντιληφθούμε φοβούμενοι
πως εντοπίζοντάς την θα κινδυνεύσουμε να φύγουμε απ’ τη ρότα. Μας έχουν πείσει δυστυχώς, χρόνια τώρα, πως το να είσαι ένα πρόβατο μέσα στο μαντρί
έχει μεγαλύτερη ασφάλεια από το να είσαι ένα κατσίκι που οδεύει προς την
βουνοκορφή. Μας έχουν πείσει πως ο
δρόμος προς την ελευθερία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, έχει κινδύνους και
εμπόδια, έχει κακοτοπιές και δυσκολίες, και ξέχασαν να μας θυμίσουν πως έχει
και κάτι ξέφωτα με μια εξαίρετη θέα προς
την απεραντοσύνη. Ξέχασαν να μας πουν
πως έχει θέα προς όλες τις κατευθύνσεις
εκεί πάνω και το αν θα οδηγηθείς εκεί ή
αλλού είναι θέμα της ελεύθερης βούλησής σου που είναι συνυφασμένη με την
ύπαρξη. Μας πείθουν συνεχώς πως το
μαντρί έχει ζεστασιά και ασφάλεια, έχει εξασφαλισμένη τροφή, βιομηχανοποιημένη
και ίδια κάθε μέρα, αλλά σίγουρη και έτσι ξεχνάμε τη νοστιμιά που έχει το
φρέσκο χορταράκι με τη δροσοσταλίδα πάνω του και τη χαρά να το ανακαλύπτεις κρυμμένο κάτω
απ’ την πέτρα. Μα πιο πολύ απ’ όλα … ξεχνάμε
πως βρωμάει πολύ εκεί μέσα! Δυστυχώς το μαντρί δεν έχει παράθυρα να τα
ανοίξεις για να μπει ο καθαρός αέρας.
Έχει μόνο πόρτα να βγεις και όσοι
τολμούν να σύρουν το χορό, να το σκάσουν απ’ το μαντρί και να πάρουν το
δρόμο προς την Ελευθερία γνωρίζουν πως ο δρόμος δεν έχει γυρισμό…. Σε τελευταία
ανάλυση, η πόρτα είναι ανοιχτή για
όλους.
Ερατώ Χατζημχιαλάκη
Οικογενειακή
Σύμβουλος