μέσα από το blog του στο gazzetta κάποια πράγματα αναφορικά με τον Ποντένσε, κι όχι μόνο γι΄ αυτόν…
Η πιο σημαντική μεταγραφή μέχρι στιγμής του Ολυμπιακού, θεωρητικά πάντοτε, είναι ο Ντανιέλ Ποντένσε. Με τον Πορτογάλο, όμως, να βγάζει μόνο ψήγματα του ταλέντου έως τώρα στην προετοιμασία των «ερυθρόλευκων».
Έχουμε δει από τον Ποντένσε κάποιες ωραίες ασίστ, καλές σέντρες, όμορφες κάθετες κι ένα-δύο επικίνδυνα σουτ. Εάν τις απομονώσεις αυτές τις φάσεις, θα εντυπωσιαστείς. Αλλά εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η γενικότερη εικόνα του δεν εντυπωσιάζει. Γιατί συχνά χάνεται μέσα στο παιχνίδι, δεν έχει δηλαδή μεγάλη συμμετοχή, διάρκεια, δεν παίρνει πολύ την μπάλα στα πόδια του. Δεν νομίζω ότι η ντρίμπλα είναι το μεγάλο του όπλο, όσο η καλή του μπαλιά.
Απλά θα πρέπει να έχουμε κάτι στο μυαλό μας: πρόκειται για παίκτη που έχει να παίξει σε επίσημο παιχνίδι από τις 19 του περασμένου Γενάρη, δηλαδή πάνω από εφτά μήνες. Το παιδί έσπασε τότε το πόδι του, έκανε επέμβαση και ξαναμπήκε στο γήπεδο για να αρχίσει τρέξιμο κι ατομική προπόνηση με την Σπόρτινγκ το Μάϊο. Στον δε Ολυμπιακό έχασε όλο το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας, στην Αυστρία και γενικά δεν είναι στην ομάδα ούτε καν ένα μήνα.
Αν ένας παίκτης αυτή την στιγμή θέλει τον χρόνο του στον Ολυμπιακό είναι ο Ποντένσε! Ατυχώς, όμως, είναι πολλοί που χρειάζονται χρόνο-για παράδειγμα ο Μιράντα έχει να παίξει σε ροή αγώνων από τα τέλη του περασμένου Οκτώβρη (!) κι ο Μπουχαλάκης από τα τέλη του Γενάρη, ο δε Φετφατζίδης είχε παίξει τελευταία φορά στην Σαουδική Αραβία στις 12 Απρίλη. Ο Μεριά ουσιαστικά δεν είχε κάνει προετοιμασία μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι, όπως κι ο Τοροσίδης, που επιπλέον προέρχεται από μία σεζόν, όπου στην Μπολόνια είχε τέσσερις τραυματισμούς που τον άφησαν εκτός δράσης 10 αγωνιστικές κι έμεινε κι άλλες 11 αγωνιστικές στον πάγκο. Κι από τις 16 συμμετοχές του στο Καμπιονάτο, 90λεπτες ήταν οι τέσσερις κι εφτά από τις άλλες 12 ήταν ολιγόλεπτες.
Γενικά, αν αξιολογήσουμε σωστά το ρόστερ θα δούμε ότι η λέξη υπομονή είναι η…σωστή λέξη! Ο Γιαννιώτης υπερασπίζεται για πρώτη φορά την εστία του Ολυμπιακού. Ο Τσιμίκας για πρώτη φορά ξεκινάει για βασικός στον Ολυμπιακό. Ο Καμαρά έρχεται από τη Β΄κατηγορία Γαλλίας, όπου στην Αζαξιό δεν ήταν καν μόνιμος στην ενδεκάδα, να παίξει βασικός στον Ολυμπιακό. Ο Γκερέρο κι ο Λάζαρος πρέπει να βρουν χημεία με τον Φορτούνη. Ο Βούκοβιτς με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, τον Μιράντα η, τον Σισέ.
Ο Πέδρο Μαρτίνς είναι υποχρεωμένος να κάνει κι ατομική διαχείριση σε αρκετούς παίκτες-όπως στον Ποντένσε, για να γυρίσω εκεί που ξεκίνησα το κομμάτι. Να προσέξουμε λ.χ. ότι ο Πορτογάλος τεχνικός επιχειρεί να τον βάλει στην ομάδα όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά: με την Τες τον χρησιμοποίησε 28 λεπτά. Με την Γκενκ ένα ημίχρονο. Με την ΠΣΒ 68 λεπτά. Και με τη Λεγανές 85 λεπτά. Σε κάθε φιλικό δηλαδή του δίνει και περισσότερο χρόνο. Και παράλληλα του δίνει και ανάσες, αφήνοντας τον εντελώς έξω στα τρία από τα εφτά φιλικά, από τότε που τον είχε στη διάθεση του.
Μας αρέσει δεν μας αρέσει ο φετινός Ολυμπιακός, ξέχωρα από τις προσθήκες που ακόμη χρειάζεται και που πρέπει να είναι ενδεκαδάτων παικτών, αφού τέτοιους έχει ανάγκη, χρειάζεται και χρόνο. Και σαν ομάδα γενικά, για απολύτως ευνόητους λόγους, αλλά και σαν μονάδες, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι απέναντι τους.
Άσχετο: εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα γίνει η μεταγραφή του Bραζιλιάνου Γκιγέρμε, έστω κι αν πρέπει να «ματώσει» ο Ολυμπιακός. Όμως, να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Πέδρο Μαρτίνς έχει άλλους δύο κεντρικούς χαφ στη λίστα, που τους ξέρει καλά και τους θέλει. Ένας είναι ο Νιγηριανός Μίκελ Άγκου της Πόρτο.