Έτρεχε στο νοσοκομείο και στον
ιατροδικαστή και στην Αθλητική Βία. Λίγα λόγια μπόρεσε και μου είπε να γράψω. Αλλά είναι όλη η ουσία.
- Θέλω να περιγράψεις όσα έγιναν. Είχες πάρει χαμπάρι ειδικές προετοιμασίες;
Όχι, ανέβηκαν με τα πόδια 100 άτομα την ανηφόρα και φώναζαν σε προπονητές και παίκτες να σταματήσουν το ματς. Έλεγαν ότι άμα θέλουν να μας σφάξουν μπορούν να το κάνουν, αλλά δεν ήρθαν για αυτό. Φώναζαν στους γονείς ότι δεν ντρέπονται που στέλνουν τα παιδιά τους να φοράνε αυτή τη φανέλα. Μου έλεγαν να μην κατεβάσω την ομάδα στο πρωτάθλημα, θα μας σφάξουν. Έβγαζαν από τα παιδιά τις φανέλες. Δυο παιδιά αντέδρασαν και τα έσπρωξαν, εκεί μπήκα στη μέση και είπα "αφήστε τα ανήλικα, βάλτε τα μαζί μου". Δέχτηκα μπουνιά από πίσω κοντά στο αυτί και μια σιδερογροθια. Τους είδα και τους δύο, είδα τα πρόσωπά τους, στον ένα μάλιστα είπα "θα σε βρω έξω".
- Ο γιος σου πώς χτυπήθηκε;
Όρμηξε όταν με χτύπησαν, του έριξαν μια μπουνιά, ευτυχώς δεν του έσπασαν τα δόντια, τον ξάπλωσαν κάτω.
- Πόσο χρονών είναι;
Δεκαπέντε. Εκεί όσες έδωσα και όσες έφαγα...
- Θα κλείσει η σχολή;
Όχι βέβαια. Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι. Είχαμε κι άλλα περιστατικά παλιότερα, αλλά ντου μέσα στο πανεπιστήμιο δεν είχε ξαναγίνει. Στα ραδιόφωνα κάποιοι ψευτόμαγκες δημοσιογράφοι προκαλούν τη βία.
